再次年轻

ลูกเป็นพนักงานการบินไทย สามีของลูกเป็นกัปตัน ลูกเข้าวัดมา 23 ปีแล้วค่ะ โดยการแนะนำของพี่กัลยาณมิตรในการบินไทย ลูกและสามีได้ร่วมบุญกับคุณครูไม่ใหญ่ทุกบุญมาตลอดไม่เคยขาด ปลื้มในทุกๆบุญ ลิ้นหัวใจที่เคยรั่วก็ปิดสนิท หมอโรคหัวใจประหลาดใจมาก ขณะนี้ลูกรู้สึกว่าสดชื่นทำงานได้หลายๆ อย่างโดยไม่ค่อยเหนื่อย สมองแจ่มใสมากเหมือนกลับไปเป็นสาวๆอีกรอบหนึ่งค่ะ

没有煮饭的人

ลูกคิดว่าไหน ๆ มาวัดแล้วจะแอบสำรวจ และสังเกตทุกสิ่งรอบตัวในวัดตามที่สื่อลงข่าว จากวันเป็นเดือนเป็นปีจนถึง ทุกวันนี้ ลูกกลับเห็นแต่สิ่งดี ๆ เห็นแต่ภาพประทับใจเสมอมา ลูกจึง “รักวัด..โดยไม่รู้ตัว” ทำบุญทุกบุญ และมาวัดทุกวันไม่ขาดเลยค่ะ

没有预警

หลวงพ่อบอกว่า ที่พวกเราได้มาสร้างบุญเช่นนี้ ไม่ใช่เกิดขึ้นโดยบังเอิญ แต่เป็นเพราะเราได้เคยสร้างบุญร่วมกันมาก่อน ลูกฟังแล้วก็ยังไม่คิดอะไร จนวันรุ่งขึ้นหนังสือพิมพ์ ลงข่าวหน้าหนึ่ง ว่าผู้หญิงคนหนึ่ง ใช้สายไฟจี้ตัวเองตาย พอลูกเห็นภาพ ก็นิ่งอึ้งไปชั่วขณะ เพราะผู้หญิงคนนั้น คือ เพื่อนของลูก ที่เดิมนัดกับลูกจะมาวัดในวันลอยกระทง แต่ไม่มานั่นเอง ลูกย้อนนึกถึงคำพูดหลวงพ่ออีกครั้ง เธอคงไม่ได้ทำบุญร่วมกันมา จึงหมดโอกาสสร้างบุญร่วมกันในชาติน

孤單多大， 孤單如牛大

หลังจากน้องชายคนที่สองเสียชีวิตอย่างกะทันหันด้วย อุบัติเหตุแล้ว เขาคิดถึงน้องมาก เขาก็ได้แต่เหงา เขาเหงาซะมากมาย เขาอยากรู้จังเลยว่า ความเหงานี่ตัวใหญ่โตเท่าตัวอะไร? จึงหันไปพึ่งกัญชา-ยาบ้าอย่างหนักจนเกิดอาการประสาทหลอน จนต้องเข้าสถานบำบัด ปัจจุบันเลิกได้แล้วแต่กลายเป็นคนซึมเศร้า และเชื่องช้า

不怕一万，只怕万一

我爷爷是位很有名的区长，很多人都受过他的恩惠，包括在佛教里，爷爷也曾帮助建设寺院。每逢佛日的前一天和当天，爷爷总是教导孩子们有关道德的事。但爷爷的个性凶悍，很会捉盗贼，当捉到了就用锁链拴住他送交警察局。如果孩子们争吵，爷爷也会用拴盗贼的锁链来拴着孩子的脚，然后带去市场示众，他叫属下鸣锣告示说“来啊，来啊，来看兄弟姐妹之间吵架”。

意见分歧

我父亲在中国出生是个农夫，十八岁就逃到泰国来。当时爷爷和奶奶，还是留在中国直到往生。爷爷五十一岁因长了毒疮而往生，奶奶七十六岁因被车撞到而往生。父亲帮叔公卖咖啡，后来改行受雇缝衣服。然后就有人介绍父亲和母亲结婚，根据中国人的风俗，是想要有许多男孩。

静止才会好

我在佛历2533年，跟朋友首次来到法身寺，也开始跟随团体修波罗蜜，有机会供养十万建筑祖师纪念堂。在佛历2547年开始有了法星，我就在那啦提哇府，为各所寺院装法星，不管地方有多么偏僻或危险，我都跟我工人一起去。也曾遇到一些神奇的现象，即是在有些地方，当我们车子往那去时，就刮大风下大雨。

亲爱的外婆

我有五个兄弟姐妹，我是老大，父亲是从中国，来经营买卖生意。他很努力让家庭有稳定的生活，可他不太爱说话。所以教导孩子的任务，就落在母亲的身上。每晚睡前母亲会教孩子们诵经礼佛。当母亲四十七岁，当时她月经已没有了，可是还有血渗出来，她就去看医生，检查后就发现她患了第三期的子宫癌，且癌细胞蔓延到脑部，使她变成行动缓慢，反应迟钝的人。

เด็กไทยยุคไฮเทค

บ่อยครั้งลูกนึกยอมแพ้และไม่ เข้าใจว่าทำไมยิ่งสร้างบุญ ชีวิตยิ่งตกต่ำจนไม่เหลืออะไรเลย รู้สึกมืดมนไปหมดเหมือนกับท้องฟ้าที่ดำสนิท แม้ลูกท้อแท้อย่างถึงที่สุดแต่ก็ยังไม่ยอมพ่ายแพ้ต่อชะตากรรม และเลือกที่จะสู้ตาย เปลี่ยนความท้อแท้เป็นความท้าทาย สุดท้ายลูกก็พบว่าวิธีแก้ไขความท้อแท้ที่ดีที่สุด คือ เลิกคิดถึงมัน และปลุกกำลังใจให้ลุกโชติช่วงขึ้นขึ้นมาแล้วมุ่งหน้าทำบุญต่อไป ด้วยความเชื่อมั่นว่าสักวันบุญจะต้องส่งผลอย่างแน่นอน

有你有我

我是一名老师，是嘎啦信府的善知识。我之前不懂得修功德，直到认识了一位善知识，即是我的丈夫。我丈夫在读国中三年级时，参加佛学联考，得到了奖励，之后在高中二年级时，参加扣拉府的佛学联考，考获第一名。