เล่าเรื่องคุณยาย ตอน ลูกกระสุนที่ว่าแน่ ก็ยังแพ้อานุภาพคุณยาย
กระผม..พระพินิจ จารุปุณฺโณ พรรษา 26 ปัจจุบันรับบุญตำแหน่งหัวหน้าภาคเหนือ กองแก้วภูธรภาคเหนือ สำนักกัลยาณมิตรสากล วัดพระธรรมกายครับ
ความประทับใจในวันบรรพชาของสามเณรธรรมทายาทศักดิ์ดา ถุงคำแก้ว
กระผม สามเณรธรรมทายาท ศักดิ์ดา ถุงคำแก้ว อายุ 30 ปี มาจากศูนย์อบรมธุดงคสถานอุบลราชธานีครับ
จดหมายจากพระอินทะญานะ
กระผม พระอินทะญานะ จากทวายครับ หลวงพ่อครับชาวเมียนม่าร์ในมหาชัยหลายๆคนที่ได้ไปร่วม 3 บิ๊กบุญที่ทวาย ต่างก็กลับมามหาชัย ด้วยความปลื้มปีติมากๆ จนกลายเป็นกระแส ทำให้คนที่ไม่ได้ไปร่วมนั้นเสียดายมาก
สมาธิ...ที่ได้รับ คือ ความสุข
แต่ก่อนกระผมจนมาก ไม่มีพ่อ ไม่มีแม่ ชีวิตลำบากและขาดแคลน แต่ตอนนี้กระผมกลับรู้สึกว่าชีวิตของกระผมมันเต็มเปี่ยม เหมือนเรามีทุกอย่างที่สมบูรณ์ขึ้นมาเองโดยอัตโนมัติ ถ้ามีใครเอาสมบัติจักรพรรดิมาให้เพื่อแลกกับธรรมะ และไม่ให้กระผมเห็นองค์พระ กระผมก็ไม่ยอมแลกเด็ดขาดครับ ตอนนี้กระผมไม่ต้องการอะไรเลยนอกจากธรรมะ
อานุภาพดวงแก้วคุณยายฯ ตอน แก้วสารพัดนึก
เพียงแค่วันที่สามที่ได้รับดวงแก้วมา บริษัทของลูกก็สามารถประมูลงานได้มูลค่าหลายสิบล้าน
จดหมายจากสามเณรเตรียมบวชอุทิศชีวิต
กระผม ลูกเณรวชิรวิทย์ปัญญาสมบัติอายุ 21 ปี เปรียญธรรม 6 ประโยค รองหัวหน้าศูนย์ธรรมปฏิบัติ สามเณรประจำวัดพระธรรมกายครับเมื่ออุปสมบทแล้วจะได้ฉายาว่า “วุฑฺฒชโย” แปลว่า ผู้มีชัยชนะอันเจริญรุ่งเรืองแล้ว
ช่วยเหลือผู้ประสบอุทกภัย (5)
เมื่อชาวบ้านทราบว่า ทีมงานจากวัดพระธรรมกายและนักเรียนโรงเรียนอนุบาลฝันในฝันวิทยา จะนำอาหารแห้งจากโครงการตักบาตรพระ 500,000รูป 76จังหวัด ทุกวัดทั่วไทย ไปช่วยเหลือ ทุกคนดีใจมากๆ พากันบอกแบบปากต่อปาก ไป 20-30หมู่บ้านว่า “หลวงพ่อธัมมชโย ส่งของมาแล้ว”
เริ่มจากมืด...เริ่มจากฟุ้ง
ในวันแรกๆที่กระผมฝึกนั่งสมาธิ พอหลับตาปุ๊บกระผมก็เห็นความมืดปั๊บ กระผมก็ดูไปเฉยๆไม่คิดอะไร กระผมนั่งอยู่หลายวันแม้จะยังไม่เห็นอะไรเลย แต่กระผมกลับรู้สึกว่าใจของกระผมเริ่มนิ่งมากขึ้น รู้สึกสบายและมีความสุข...ในวันแรกๆ พอกระผมหลับตาทีไรก็จะฟุ้งจนมึนทุกที จนกระผมต้องลืมตาขึ้น แล้วหลับตาใหม่อยู่หลายรอบ พระอาจารย์สอนให้นึกถึงดวงแก้ว กระผมก็ลองทำตาม แต่นึกไม่ออก
บวชเปลี่ยนชีวิต ตอน ผีพนันกลับใจ
เมื่อก่อนนี้ กระผมเป็นคนที่แย่มากๆ กระผมติดการพนันถึงขั้นที่หายใจเข้าหายออกก็มีแต่การพนัน
ความสุขภายในไม่ได้ไกลเกินเอื้อม
ตอนวันแรกๆที่กระผมนั่งสมาธิ กระผมไม่เห็นอะไรเลยนอกจากความมืด แต่กระผมจะทำตามที่พระอาจารย์สอน คือ ให้ดูไปอย่างสบายๆ กระผมก็ดูความมืดไปเรื่อยๆไม่คิดอะไร ทำความรู้สึกเฉยๆ และตอนนั้นไม่ว่ากระผมจะทำอะไร กระผมจะพยายามนึกถึงศูนย์กลางกายให้ได้ตลอดเวลา