รอให้แก่ ก็แย่เสียก่อน
เมื่อถูกชักชวนให้ทำบุญ พี่สาวของเธอมักจะพูดว่า “เดี๋ยวรอให้แก่ก่อน” ...แต่ความตายไม่มีนิมิตหมาย อนิจจา พี่สาวของเธอเสียชีวิตเมื่ออายุได้ 42ปี...ผู้ที่สั่งสมบุญอยู่เสมอๆ กับผู้ที่ไม่เชื่อเรื่องบุญบาป ไม่สนใจในการสั่งสมบุญ จะมีชีวิตหลังความตายแตกต่างกันอย่างไร...เรื่องนี้จะเป็นอุทาหรณ์ ให้เราหมั่นสั่งสมบุญตั้งแต่วันนี้ ก่อนที่เวลาของเราจะหมดไป โดยที่เราไม่มีโอกาสจะรู้ได้เลยว่าเมื่อไหร่ความตายจะมาถึง...
คำพูดที่พูดกับพ่อแม่แล้วบาป
คำถาม : คำพูดแบบไหนที่พูดกับพ่อกับแม่แล้วบาปครับ บางทีทำงานเหนื่อยๆมา ก็พูดไปโดยไม่ได้คิดครับ
เดินตามทางของบัณฑิต ตอนที่ ( ๒ )
บุคคลให้ทานไม่ได้เพราะเหตุผล ๒ ประการ คือ ความ ตระหนี่ และความประมาท บัณฑิตผู้รู้แจ้ง เมื่อต้องการบุญพึงให้ทาน คนตระหนี่กลัวความอดอยากยากจน เพราะความกลัวจนนั่นแหละ จะเป็นภัยแก่ผู้ไม่ให้ และจะกลับมามีผลต่อคนพาลผู้หลงผิด ฉะนั้น บัณฑิตพึงครอบงำมลทิน กำจัดความตระหนี่แล้วรีบให้ทาน เพราะบุญเป็นที่พึ่งของสัตว์ทั้งหลาย ทั้งในโลกนี้และโลกหน้า
เห็นดวงใสๆ หัวใจพองโต
เย็นก่อนที่จะมีการถ่ายภาพประวัติศาสตร์ที่ลานธรรมมหาธรรมกายเจดีย์ ผมอยากให้ภาพที่จะได้ถ่ายร่วมกับหลวงพ่อออกมาดีที่สุด ผมจึงนั่งสมาธิทำใจใสๆก่อน ผมรู้สึกว่าใจมันนิ่งเป็นพิเศษ ไม่มีห่วงอะไรเลย หลับตาแป๊บเดียวดวงแก้วก็มาเลย แล้วตอนนั้นลมพัดแรงมาก แต่ผมไม่รู้สึกหนาว ร่างกายของผมมันโปร่งๆ เบาๆ มีแต่ความสบาย เหมือนมีอุณหภูมิที่เหมาะสมอยู่ในตัวผมครับ
อานุภาพความสุขอยู่ที่ใจ ยืดอายุขัยออกไปได้นาน ถึง 10 ปี
ผลการปฏิบัติธรรม พระธรรมสมโภชน์ ภทฺทปญฺโญ
“ตอนนั้นใจนิ่งมาก เหมือนไม่ได้หายใจ ลมหายใจมันขาดไปเลย แล้วร่างกายท่อนล่างก็หายไป กระผมรู้สึกเหมือนตัวเองอยู่ในที่โล่งๆว่างๆ”
สุกรโพธิสัตว์
ห้วงน้ำ คือพระธรรมไม่มีโคลนตม บาป เรียกว่าเหงื่อไคล และศีล เรียกว่าเครื่องลูบไล้ใหม่ แต่ไหนแต่ไรมา กลิ่นของศีลนั้นไม่เคยจางหายไป
หยอดกระปุกไว้ทำบุญ
คำถาม : ทุกเช้าผมจะหยอดกระปุก ทำบุญหนเพระพุทธรูปที่หิ้งพระทุกวัน พอมีงานบุญก็จะเอาเงินไปทำบุญกับทางวัด แต่บางเดือนไม่สะดวกไปทำบุญที่วัด ก็จะนับเงินในกระปุกแล้วโอนเงินในบัญชี ร่วมบุญกับทางวัด เท่าจำนวนเงินที่เราหยอดกระปุกได้ แล้วนำเงินในกระปุกไปใช้จ่าย อย่างนี้จะเป็นบาปหรือเปล่าครับ
ผลการปฏิบัติธรรม พระเจริญ ติกฺขปญฺโญ
ผมเห็นโดมทองของมหาธรรมกายเจดีย์อยู่กลางท้องของผม…ต่อมาเจดีย์ก็ค่อยๆเลือนหายไป เหลือองค์พระใสๆอยู่กลางท้องของผมแทน
เสียงพระอาทิตย์
ชายตาบอดคนนั้นเดินผ่านหน้าวัดพอดีกับเป็นเวลา พระเคาะระฆัง พอเขาได้ยินเสียงระฆังก็รู้สึกคล้ายกับเสียงเคาะถาดทองแดงที่ตนได้ยินเมื่อวาน เขาดีใจมาก ร้องตะโกนเสียงดังว่า "ทุกคนฟัง นี่ก็คือเสียงของพระอาทิตย์"
