ครหิตชาดก ชาดกว่าด้วยลิงติเตียนมนุษย์

วานรทั้งฝูงเมื่อได้รู้ถึงพฤติกรรมของมนุษย์เช่นนั้นก็พากันติเตียน บ้างก็ชำระล้างหูของตน แล้วร่วมใจกันย้ายถิ่นฐานให้ไกลจากมนุษย์ เข้าไปในป่าลึกสุดๆ ของหิมพานต์

บุพกรรมใดตายไปเป็นเปรตโครงกระดูก

เปรต คือ อดีตมนุษย์หรือเทวดาที่เคยทำบาปหนักได้ชดใช้กรรมส่วนใหญ่ในมหานรก อุสสทนรก และยมโลกแล้วแต่ยังมีเศษกรรมอยู่ทำให้ต้องมาเกิดเป็นเปรตมีความทุกข์ทรมานแสนสาหัส

เหล้า...เมามอดม้วยหมด...ไม่มีดี

ชายคนหนึ่ง ต้องมาติดเหล้า เพราะเครียดที่ภรรยาของตน ชอบชวนคนแปลกหน้ามาพักที่บ้าน ชอบไปค้ำประกันเงินกู้ให้ผู้อื่นเสมอ จนบางครั้งถึงกับต้องขายที่ดินใช้หนี้แทนเขาก็มี…ภรรยาของเขาเคยดื่มเหล้าจนติด ต่อมาล้มป่วยจึงหันมาดื่มเบียร์แทน ภายหลังต้องเป็นอัมพาธ ต้องมีชีวิตที่ทรมานจนวันสุดท้าย…พวกเขาตายแล้ว ไปไหน…

วันนี้วันที่สิบเอ็ดของการเข้าพรรษา : ธรรมชาติ

11 วันแล้วตั้งแต่วันเข้าพรรษา อ่านเรื่องเล่าวันเข้าพรรษา พระธรรมเทศนาโดยหลวงพ่อธัมมชโย ช่วงเข้าพรรษา ปีพ.ศ.2546 มาติดตามกันค่ะ ...

ประสบการณ์ที่ได้จากการดื่มน้ำ ของ หลวงพ่อทัตตะ

หลวงพ่อได้ฉันน้ำเป็นระยะ!! ค่อนข้างถี่... ภายใน ๒ ชั่วโมง หมดไป ๒-๔ ลิตร รวดแรกฉันไป

ศาสนาของจักรวาลแห่งอนาคต

ท่องสวรรค์ ตอน มารู้จักรุกขเทวากัน

รุกขเทวา คือ เทพที่สิงสถิตย์อยู่ที่ต้นไม้ใหญ่ เป็นทิพยวิมานที่มนุษย์ไม่สามารถมองเห็นได้ ส่วนมาก วิมานอยู่บนต้นไม้ใหญ่ มีใบดกหนา หากถูกมนุษย์ไปตัดทำลาย หรือถูกภัยธรรมชาติพัดทำลาย วิมานก็จะถูกทำลายไปด้วย รุกขเทวาก็ต้องไปแสวงหาวิมานใหม่

เลี้ยงลูกไม่ได้อะไร ไปบวชดีกว่า

คุณตาของเธอเบื่อหน่ายชีวิตการครองเรือน จึงไปบวช และเสียชีวิตในเพศสมณะ...คุณแม่ของเธอ นำภัตราหารไปถวายพระเป็นประจำ แต่ต้องฆ่าปลาทำอาหารอยู่เสมอๆ ...คุณพ่อของเธอ ป่วยเป็นโรคร้าย แต่กลับไม่ยอมทานยาที่หมอจัดให้ จนต้องเสียชีวิต...มาร่วมกันศึกษากฎแห่งกรรม จากชีวิตของเธอและคนในครอบครัว ...ผลของบุญ และบาป ที่มีต่อชีวิตหลังความตาย ...

วันนี้วันที่ 62 นับจากวันเข้าพรรษา : พระนิพพานอยู่ในตัว

นับจากวันเข้าพรรษามา 62 วัน เหลือเวลาอีกไม่ถึงเดือนก็จะออกพรรษากันแล้ว พรรษานี้ได้ชื่อว่า พรรษาแห่งการบรรลุธรรม คำเต็มคือ บรรลุพระธรรมกาย

วิบากกรรมปาณาติบาต

สรรพชีวิตไม่ว่าจะเป็นคนหรือสัตว์ เมื่อเกิดมามีชีวิตอยู่บนโลกใบนี้แล้ว ย่อมมีความรักตัว กลัวเจ็บ กลัวตาย ด้วยกันทั้งสิ้น พูดได้ว่า ไม่มีใครเลยที่จะไม่กลัวตาย ไม่ต้องพูดถึงใครที่ไหนอื่นให้ไกลไป ดูแต่ตัวของเราเถิด เมื่อนึกถึงความตายขึ้นมาคราวใด ก็ให้รู้สึกหวั่นใจขึ้นมาคราวนั้น ที่เรากลัวตายนั้น ก็เพราะเหตุว่า เราไม่อยากพลัดพรากจากบุคคลและทรัพย์สมบัติอันเป็นที่รัก อีกทั้งกลัวเพราะไม่รู้ว่า เมื่อตายไปแล้ว จะต้องไปเจอกับอะไร ทุกข์ยากมากแค่ไหน