มหาเสนาบดี ผู้ยิ่งใหญ่ ตอนที่ 14

ภายหลังจากท่านมหาเสนาบดีได้สำเร็จการศึกษาวิชาทหารแล้วท่านก็ได้รับคำสั่งด่วนพิเศษให้ไปประจำการอยู่ในหน่วยทหารที่หัวเมืองแห่งหนึ่งในทันทีส่วนว่าจะไปที่ไหนนั้น ติดตามได้ในตอนนี้

สุชาตกุมารชาดก ชาดกว่าด้วยการพรากจากสิ่งที่เป็นทุกข์

สุชาตกุมารเห็นบิดาห่วงใย ให้ข้อคิดอย่างสมคะเน แล้วก็เร่งกล่าวให้สติบิดากลับไปตามอุบาย “ท่านพ่อ วัวตัวนี้หาได้มีชีวิตแล้ว เหมือนท่านปู่ของลูกเช่นกัน แต่ยังมีศีรษะ มีปาก มีร่างกาย หู หาง ครบถ้วนอยู่ ย่อมต้องกินหญ้าที่ลูกนำมาเซ่นได้สิขอรับ ” “มันกินไม่ได้หรอกลูกเอ้ย มันตายไปแล้ว ” “ลูกเข้าใจว่ามันต้องกินหญ้านี้ได้ เพราะขนาดท่านปู่มิได้มีร่างกายเหลืออยู่แล้ว เหลือเพียงเถ้ากระดูกมนสถูป แต่ท่านพ่อยังนำดอกไม้เครื่องหอมต่าง ๆ แล้วก็อาหารคาวหวานไปร้องบอกท่านปู่ให้กินอยู่เลยขอรับ ”

แม้จะเป็นเพียงชาวนาและคนเลี้ยงวัว ขอสลัดความจนให้พ้นตัว ด้วยการ...

สร้างองค์พระ ปิดเจดีย์ : แม้จะมีโอกาสไม่บ่อยครั้งนักที่ชีวิตของลูกจะได้ถือเงินหมื่น จริงอยู่ที่มันอาจจะดูไม่มากสำหรับคนอื่น แต่มันมากสำหรับชาวนาที่ขออาศัยนาคนอื่นทำและคนเลี้ยงวัวผู้อาศัยอยู่ในบ้านไม้อันคร่ำคร่าหลังคาสังกะสี ทานน้ำพริกผักต้มประทังชีวิตแบบพออยู่ แต่ลูกก็ไม่เคยนึกเสียดายเงินก้อนนี้เลย วันข้างหน้าจะมีกินหรือไม่มีกินลูกไม่คิด เพราะลูกเชื่อมั่นว่า ถึงอย่างไรบุญก็ไม่ทอดทิ้งให้ตกระกำลำบากอย่างแน่นอน

ชาวนาขายก้อนหิน

นี่เป็นอัญมณีที่ล้ำค่าหายากชนิดหนึ่ง แกขายให้ฉันก็แล้วกัน ฉันให้ราคา 1 หมื่นเหรียญ

มูลนิธิธรรมกายและวัดพระธรรมกาย ช่วยเหลือภัยน้ำท่วม จ.พิษณุโลก

มูลนิธิธรรมกายและวัดพระธรรมกาย ส่งถุงยังชีพกว่า 600 ชุด เพื่อช่วยเหลือผู้ประสบภัยน้ำท่วมที่จังหวัดพิษณุโลก

นันทชาดก-ชาดกว่าด้วยความมานะถือตัว

เมื่อฤดูฝนอย่างกรายมาถึงพระภิกษุทั้งหลายก็อยู่จำพรรษาตามพุทธบัญญัติ มิได้ออกเที่ยวจาริกที่ใดๆได้ตามปกติเป็นเวลานาน 3 เดือน ครั้นวสันตฤดูผ่านพ้นภิกษุในพระเชตะวันมหาวิหารก็พร้อมที่จะเดินทางออกไปเผยแผ่พุทธธรรมดังที่เคยกระทำต่อเนื่องกันมาอีกครั้ง

อานุภาพ​ความ​สุข​อยู่​ที่​ใจ​ ​ยืดอายุขัยออกไป​ได้​นาน​ ​ถึง​ 10 ​ปี​

ดร.เค แห่งเนเจอร์กิฟ ตอนที่ 3

การอธิษฐานตอกย้ำซ้ำๆ จะทำให้กลายเป็นผังสำเร็จแห่งความสมปรารถนา

ดวงตะวันแห่งโซโลมอน

เขาเคยผ่านสมรภูมิแห่งการต่อ สู้มาอย่างโชกโชน และเคยฆ่าคนตายอย่างหฤโหดมาแล้วด้วยตัวเลขที่เขาบอกว่าไม่มากนัก แต่ก็จำไม่ได้ว่ากี่ศพกันแน่ การตายจึงดูเป็นเรื่องปกติสำหรับเขา เมื่อฆ่าคนได้เขาก็รู้สึกภาคภูมิใจมากว่า “ข้านี่แหละเก่ง”

รวยแต่ไม่มีบุญได้ใช้ทรัพย์

เมื่อมัวบ่นเพ้ออยู่อย่างนี้ว่าของเราแล้วหวงแหนทรัพย์ไว้ ภายหลังพระราชาบ้าง โจรบ้าง ทายาทผู้ไม่เป็นที่รักบ้าง เอาทรัพย์ไป คนนั้นก็จะบ่นเพ้ออยู่นั่นแหละ ส่วนผู้มีปรีชา ใช้เองด้วย สงเคราะห์ญาติทั้งหลายด้วย เขาจะได้รับเกียรติ เพราะการสงเคราะห์นั้น ละโลกนี้ไปแล้ว ก็จะบันเทิงในสุคติโลกสวรรค์