ทศชาติชาดก เรื่องมโหสถบัณฑิต ผู้ยิ่งด้วยปัญญาบารมี ตอนที่ 79
ครั้นได้รู้ว่าต่างคนต่างก็มาด้วยวัตถุประสงค์อย่างเดียวกัน อาจารย์กามินทะจึงเงียบเสียง ปล่อยให้อาจารย์เสนกะบ่นงึมงำไปคนเดียว “อืมม... หนึ่งคน สองคน สามคน นี่สามคนแล้ว รออีกหน่อย เดี๋ยวก็คงครบชุดแน่ๆ” อาจารย์เสนกะยังไม่ทันกล่าวจบ ร่างของอาจารย์เทวินทะก็ร่วงหล่นลงมากลางวง เสียงร้องอึกทึกก็ดังขึ้นอีก
เรือนที่มุงไม่เรียบร้อย
เรือนที่มุงไม่เรียบร้อย ฝนย่อมไหลย้อยเข้าได้ ใจที่ไม่อบรมฝึกหัด ราคะกำหนัดย่อมครอบงำ
คาถา...ค้นหาพระเครื่องโบราณ
มีอยู่ครั้งหนึ่ง พ่อได้ท่องคาถา“หัวใจฤาษี” แล้วอธิษฐานขอพระเครื่อง 3 องค์ จากพื้นโล่ง ๆ พออธิษฐานจบก็มีพระเครื่องปรากฏข้างหน้า แต่ครั้งนั้นมีพระเครื่องเกินที่ขอไว้ เมื่อจะหยิบ พระเครื่องที่เหลือได้วิ่งทะลุพื้นทรายหายเข้าไปในถ้ำทันที จึงได้เฉพาะที่ขอไว้ 3 องค์เท่านั้น
โทษของการทำปาณาติบาต
คนพาลผู้มีปัญญาทราม ย่อมประพฤติกับตนเองดังศัตรู ย่อมทำกรรมชั่วที่มีผลเผ็ดร้อน บุคคลทำกรรมใดแล้ว ย่อมเดือดร้อนภายหลัง มีหน้านองด้วยน้ำตา ร้องไห้อยู่ เสวยผลแห่งกรรมใด กรรมนั้นทำแล้ว ไม่ดีเลย
เรือนที่มุงไม่เรียบร้อย ฝนย่อมไหลย้อยเข้าได้
พระพรหมเมธี (จำนง ธัมมจารี) ผู้ช่วยเจ้าอาวาสวัดสัมพันธวงศ์
พระพรหมเมธี (จำนง ธัมมจารี) ผู้ช่วยเจ้าอาวาสวัดสัมพันธวงศ์เป็นกรรมการมหาเถรสมาคม โฆษกมหาเถรสมาคม และผู้ช่วยแม่กองธรรมสนามหลวง
พญาสัตตนาคา ภาค 2
พญาสัตตนาคา ได้รับคำสั่งให้มารักษาพระธาตุพนม ซึ่งเป็นที่ประดิษฐานพระอุรังคธาตุ (กระดูกส่วนหัวอก) ของพระสัมมาสัมพุทธเจ้า ...พญาสัตตนาคา คือใคร ได้รับคำสั่ง จากใคร ...ติดตามเรื่องจริงที่ยิ่งกว่านิยาย ...ในรูปแบบของโรงเรียนอนุบาลฝันในฝัน วิทยา
วันสำคัญทางพระพุทธศาสนา วันสำคัญของไทย ประวัติวันสำคัญ
วันสำคัญทางพระพุทธศาสนา วันสำคัญของไทย วันสำคัญของโลก วันสำคัญทางศาสนาพุทธ ประวัติวันสำคัญ วันสำคัญประจำปีของไทย รวมไว้แล้วที่นี่..
วันวิสาขบูชา 2567 ประวัติวันวิสาขบูชา
วันวิสาขบูชา Visakha Puja วันวิสาขบูชาวันสำคัญสากลโลก วันพุธที่ 22 พฤษภาคม พ.ศ. 2567 วิสาขบูชา ย่อมาจากคำว่า “วิสาขปุรณมีบูชา” แปลว่า การบูชาพระในวันเพ็ญเดือนวิสาขะ (คือเดือน 6) ประวัติ ความเป็นมาของวันวิสาขบูชา
สุราปานชาดก ชาดกว่าด้วยโทษของการดื่มสุรา
พวกดาบสดื่มสุราแล้วก็เมามายไม่ได้สติ บางพวกลุกขึ้นฟ้อนรำ บางพวกขับร้อง รุ่งเช้าพอสร่างเมา ฤาษีพากันตื่นเห็นอาการอันวิปปริตของตนนั้น ต่างก็ร้องไห้คร่ำครวญ “ โธ่ พวกเราไม่ได้กระทำอันสมควรแก่บรรพชิตเลย แล้วถ้าอาจารย์รู้จะเสียใจเพียงไร ที่มีศิษย์ทำตัวเยี่ยงนี้ ”
