กรมธรรม์ประกันชีวิต (ในสังสารวัฏ)

ลูกก็ไม่ได้ภาวนา “สัมมา อะระหัง” อีก เพราะใจหยุดเฉยๆ ไม่ได้คิดอะไร เชื่อคำคุณครูไม่ใหญ่ที่บอกว่า มีอะไรให้ดูก็ดูกันไป ลูกยิ่งมององค์พระก็ยิ่งงาม ยิ่งมีความสุข เหมือนที่ลูกเคยได้ยินใครเคยบอกไว้ว่า “สุขจริงหนอ สุขจริงหนอ” มันเป็นอย่างนี้นี่เอง ช่างเป็นความสุขที่ไม่อาจบรรยายได้ เป็นความสุขที่มาเติมเต็มให้กับชีวิต ไม่เหมือนความสุขแบบพร่องๆ อย่างที่เคยพบในทางโลก

หงส์ร่อนมังกรรำ

ผู้หญิงคนหนึ่ง เวลาดีก็มีรายได้เกินคาด เวลาแย่ก็แทบจะไม่เหลืออะไร เดี๋ยวรวย เดี๋ยวจน เป็นอย่างนี้หลายรอบ แต่ในเวลาที่เธอแย่ ก็มักจะได้รับความช่วยเหลือจากผู้อื่นเสมอ…ชายคนหนึ่ง ขยันทำมาหากิน ด้วยมีความหวังว่าจะได้กลับไปใช้ชีวิตที่ประเทศจีน บ้านเกิดเมืองนอน แต่อนิจจา เมื่อเขาสามารถเก็บเงินได้จำนวนหนึ่ง เงินนั้นกลับถูกรัฐบาลจีนยกเลิก กลายเป็นเศษกระดาษไป...เธอและเขา ประกอบเหตุมาอย่างไร...ที่นี่...มีคำตอบ

อาสาสมัคร นักสร้างบารมี

เพราะลูกก็นอนนับองค์พระ โดยนึกว่าฝนตกหนึ่งแปะ ก็คือ องค์พระหนึ่งองค์ ตกลงมาที่ศูนย์กลางกาย ซึ่งลูกก็นับเพลินจนหลับไป จึงเป็นเหตุให้วันที่สาม ลูกตื่นขึ้นอย่างสดชื่น ก่อนระฆังปลุกเล็กน้อย พร้อมกับการนึกถึงองค์พระได้ชัด ทำให้ตลอดทั้งวัน มีความรู้สึกชุ่มเย็น เหมือนองค์พระอยู่กับเราตลอดเวลา

สมาธิ...อัศจรรย์เกินจินตนาการ

มะเร็งลามจากต่อมน้ำเหลืองสู่ลำคอ แล้วลามต่อไปถึงปอด อันเป็นระยะสุดท้าย วินาทีนั้น...ลูกหวาดกลัวจนตัวสั่น หน้าซีดเหมือนไก่ถูกต้มสุก รู้สึกเคว้งคว้าง สับสน เหมือนหลงทางอยู่กลางป่าเพียงลำพัง หวั่นไหว หวาดกลัวมรณภัยที่กำลังคืบคลานเข้ามาใกล้ แต่ใครเล่าจะยอมตายจากลูกน้อยที่แสนรักแสนห่วงใย ตราบยังมีลมหายใจ ชีวิตย่อมมีความหวัง

ชีวิตมีแต่กำไรทุกอนุวินาที

อย่างในวันคล้ายวันเกิดของคุณยายอาจารย์ ครั้งที่มีการสร้างหอฉันถวาย ตอนท่านละสังขารไปแล้ว กระผมก็บอกท่านว่า “อยากสร้างหอฉันถวายคุณยาย” และในวันเกิดปีนี้ของท่านก็เช่นกัน กระผมได้บวชบูชาธรรมให้ท่านเป็นของขวัญวันเกิด เพราะท่านเป็นผู้ให้กำเนิดวัดพระธรรมกาย

ให้เธอได้อบอุ่น ตื่นกลางวิมาน

เรื่องราวของเด็กชายคนหนึ่ง ที่ป่วยด้วยโรคร้ายตั้งแต่เยาว์วัย ตอนแรกที่คุณพ่อของเขาทราบ ถึงกับสติแตก เสียใจเป็นอย่างมาก แต่ได้กัลยาณมิตรแนะนำให้ปฏิบัติธรรม จึงทำให้จิตใจสงบลง และได้มาสร้างบารมีกับหมู่คณะ...เด็กน้อยผู้น่าสงสาร เมื่อมาวัดแล้ว ก็ได้สร้างบุญสร้างบารมีกับหมู่คณะ ทั้งทำด้วยตนเองและชักชวนผู้อื่น...ความตายไม่มีนิมิตหมาย ไม่เลือกว่าจะเป็นผู้ใหญ่ ผู้ชรา หรือแม้แต่เด็ก...เราต้องหมั่นสั่งสมบุญให้มากๆ เมื่อตายแล้วจะได้ไปสู่สุคติ

อะไร...ที่ทำให้ต้องเปลี่ยนใจ

พออ่านไป...อ่านไป...ผมก็รู้สึกว่า มันโดนตัวเองอย่างจัง คิดว่า ทำไมมันช่างเหมือนความรู้สึกของผมเสียเหลือเกิน ผมโทรศัพท์ติดต่อผู้นำบุญทันที (ชื่อ พี่อ้อย เป็นคุณแม่ของ คุณองอาจ ธรรมนิทา) และนับจากวันนั้น ประตูใจที่ถูกปิดมานานเกือบ 20ปี ก็เริ่มแง้มเปิดขึ้น ทำให้ผมยอมมาวัดครั้งแรก เมื่อวันที่ 29 ธันวาคม พ.ศ.2549 ซึ่งตรงกับช่วงธุดงค์ปีใหม่พอดี

แม่ค้าพวงมาลัย ยอดนักสร้างบารมี

วันที่ลูกกับคุณแม่ได้อัญเชิญผ้าไตรกฐิน ทุกย่างก้าวของลูก คือ ความปีติใจอย่างท่วมท้น น้ำตาแห่งความปีติไหลออกมาไม่ขาดสาย ตั้งแต่ก้าวแรกจนถึงก้าวสุดท้าย จนมานั่งรับพรก็ยังร้องไห้อยู่ ลูกไม่เสียดายทรัพย์เลย แค่เรานึกถึงบุญที่ได้ทำ ขนาดว่า หลังคามหารัตนวิหารคดยังไม่เสร็จเรายังปลื้มขนาดนี้ แล้วถ้าสร้างเสร็จจะปลื้มขนาดไหน

จะเชื่อตอนเป็นหรือจะเห็นตอนตาย

ตอนเด็กๆ ชีวิตของเขาผูกพันอยู่กับวัดกับพระ เคยเป็นเด็กวัดอยู่ระยะหนึ่ง ต่อมาเหตุจากการคบเพื่อนทำให้ไปติดเหล้าติดบุหรี่...เมื่อมีโอกาสได้ดู DMC ได้ฟังคำพูดของคุณครูไม่ใหญ่ที่ว่า “จะเชื่อตอนเป็นหรือจะเห็นตอนตาย” ทำให้เขาได้คิดและคิดได้ หักดิบเลิกเหล้า บุหรี่ อย่างเด็ดขาด กลับตัวกลับใจมาเป็นนักเรียนโรงเรียนอนุบาลฝันในฝันวิทยา พันธุ์แท้ หนทางแห่งการสร้างบารมีจึงได้เริ่มต้นขึ้น

รู้สึกปลอดภัย เหมือนเอาใจใส่เซฟ

หากจะมีพระอินทร์จำแลงลงมาบอกว่า “ธรรมะไม่มีจริง สิ่งที่ผมเห็นมันไม่ใช่” ผมก็จะตอบว่า “ผมเชื่อมั่นในสิ่งที่ผมเห็น ร้อยเปอร์เซ็นต์ เพราะผมพิสูจน์สิ่งนี้ด้วยตัวเองแล้ว” อีกทั้งผมก็จะถามพระอินทร์กลับไปว่า “หากไม่ใช่ แล้ว ทำไมมีพระหลายรูปเห็นองค์พระที่อยู่กลางท้องเหมือนๆ กัน ให้ท่าน (พระอินทร์) ลองมานั่งสมาธิด้วยกันไหม เพื่อพิสูจน์กันให้เห็นๆไปเลย”