มงคลที่ ๒๐ สำรวมจากการดื่มน้ำเมา - น้ำอุบาทว์ผลาญชีวิตและทรัพสิน

เมื่อลูกชายขี้เมาได้หม้อสารพัดนึก แทนที่จะทำตามโอวาทที่ท้าวสักกะให้ไว้ กลับยิ้มย่องคิดว่า ตัวเรานี้ช่างโชคดีเหลือเกิน มีเทวดาคอยช่วยเหลือŽ จึงเที่ยวดื่มสุรากับเพื่อนๆ ไม่ยอมทำมาหากิน วันหนึ่ง ลูกชายเมามาก และด้วยความคึกคะนอง ได้โยนหม้อขึ้นไปในอากาศ แต่โชคร้ายที่เกิดรับพลาด หม้อได้ตกลงมาแตก

เดินตามทางของบัณฑิต ตอนที่ ( ๒ )

บุคคลให้ทานไม่ได้เพราะเหตุผล ๒ ประการ คือ ความ ตระหนี่ และความประมาท บัณฑิตผู้รู้แจ้ง เมื่อต้องการบุญพึงให้ทาน คนตระหนี่กลัวความอดอยากยากจน เพราะความกลัวจนนั่นแหละ จะเป็นภัยแก่ผู้ไม่ให้ และจะกลับมามีผลต่อคนพาลผู้หลงผิด ฉะนั้น บัณฑิตพึงครอบงำมลทิน กำจัดความตระหนี่แล้วรีบให้ทาน เพราะบุญเป็นที่พึ่งของสัตว์ทั้งหลาย ทั้งในโลกนี้และโลกหน้า

บุญไม่ช่วยจริงหรือ

หญิงคนหนึ่ง ได้ลูกสาวเป็นกัลยาณมิตร ชักชวนให้ทำบุญจาก หลักร้อย จนถึงระดับ s …ต่อมา เธอต้องทุกข์ทรมานจากโรคภัยไข้เจ็บ ต้องเข้ารับการผ่าตัด หลายครั้ง จึงเกิดความน้อยใจ คิดว่าบุญไม่ช่วย …บุญไม่ช่วยเธอ จริงหรือ…และสำหรับผู้ที่ค้าน้ำเมา ตายแล้ว จะไปไหน จะมีสภาพอย่างไร … ที่นี่ มีคำตอบ

ทำไม ผมบวชทีหลังน้องชาย

นักรบแห่งกองทัพธรรม...หลังจากเกิดอุบัติเหตุทางรถยนต์ เป็นเหตุให้ภรรยา และลูกสาว เสียชีวิต ทำให้สามี โศกเศร้าเสียใจเป็นอย่างมาก แต่คุณพ่อได้พูดเตือนสติ และแนะนำให้บวช...และด้วยการสนับสนุนจากพระน้องชาย ทำให้สามีผู้สูญเสียได้บวชเป็นพระภิกษุมาจนถึงปัจจุบัน...และกับคำถาม การสนับสนุนให้คนบวช เป็นเจ้าภาพบวชพระ จะส่งผลอย่างไรในภพชาติต่อไป...และ อานิสงส์ของการบวชนั้นมีมากมายเพียงใด...

ปู่บุญ

ชาวนาผู้หนึ่ง เขาเคยบวชเป็นสามเณร มีความรักในเพศสมณะ เป็นที่ยอมรับนับถือของผู้คนจำนวนมาก แต่ด้วยวิบากกรรมเก่า ทำให้เขาต้องลาสิกขาออกมาเพื่อช่วยพ่อ-แม่ ทำมาหากิน เขาเป็นตัวอย่างที่ดีให้แก่ลูกในเรื่องความขยันอดทน และไม่ดื่มเหล้า สูบบุหรี่...เขารักในการปฏิบัติธรรม จนมีผลการปฏิบัติธรรมที่ดี จนตัวเขาเองถึงกับปรารภว่า “ถึงตายก็ไม่เสียดายชีวิต เพราะมีพระธรรมกายเป็นที่พึ่งอันประเสริฐแล้ว”...