ทรงปลงอายุสังขาร - พุทธประวัติ
พุทธประวัติ พระบรมศาสดาสัมมาสัมพุทธเจ้า ประสูติ ตรัสรู้ ปรินิพพาน
มีทุกอย่างที่ชาวโลกต้องการ แต่สละเพื่อเสด็จออกผนวช - พุทธประวัติ
พุทธประวัติ พระบรมศาสดาสัมมาสัมพุทธเจ้า ประสูติ ตรัสรู้ ปรินิพพาน มีทุกอย่างที่ชาวโลกต้องการ แต่สละเพื่อเสด็จออกผนวช
สละชีวิตเป็นเดิมพันสร้างบารมี - พุทธประวัติ
จันทกุมารบําเพ็ญขันติบารมี (4)
สัตบุรุษทั้งหลายบรรเทาความทุกข์อันยากที่จะอดทนได้ด้วยความสุข เพราะเป็นผู้มีจิตเยือกเย็นยิ่งนัก ในความสุข และทุกข์ทั้ง ๒ อย่าง ย่อมเป็นผู้มีจิตเป็นกลาง ทั้งในความสุขและทุกข์
พิธีขอขมา และรับผ้าไตร บวชพระหนึ่งแสนรูป
เหลืออีกเพียงไม่กี่วันเท่านั้น ก็จะถึงวันประวัติศาสตร์ที่โลกต้องจารึก เมื่อชายแมนแมนร่วมแสนคน ที่ผ่านการฝึกฝนอบรมตนเองอย่างเข้มข้น ในโครงการอุปสมบทหมู่หนึ่งแสนรูป ทุกหมู่บ้านทั่วไทย จะเดินทางมาจาก 330วัดทั่วประเทศ เพื่อมาประกอบพิธีบรรพชาครั้งใหญ่พร้อมกัน ณ วัดพระธรรมกาย ในวันเสาร์ที่ 6 กุมภาพันธ์ พ.ศ.2553
มงคลที่ 38 - จิตเกษม - ปล่อยวางอย่างพระอริยะ
พระบรมศาสดาประทับยืนที่เหนือศีรษะของท่าน ตรัสให้เห็นทุกข์เห็นโทษของสังขารร่างกายนี้ว่า "กายของเธอนี้อยู่อีกไม่นาน เพราะจะปราศจากวิญญาณแล้ว หาอุปการะมิได้ อีกไม่นานต้องนอนบนแผ่นดิน เหมือนท่อนไม้ที่ไม่มีประโยชน์"
ดวงกลมใสสว่างที่กลางกาย
คราวนี้ก็ลองอดทนดู พอทนนั่งไปได้สักพัก สภาวะอารมณ์ที่ยากจะอธิบายก็เกิดขึ้น คือ ตัวของผมถูกดูดวูบไปเลย พอดูดไปวัตถุประหลาดก็เกิดขึ้นมา เป็นดวงกลมๆใหญ่มากเหมือนดวงจันทร์ ผมรู้สึกเบาๆลอยๆเหมือนกับตัวเองเป็นดวงกลมดวงนั้น ความเจ็บปวดต่างๆหายไป
Power Of Love Power Of Merit
ลุงเพียร์ก็ได้ทำหน้าที่ลูกชายยอดกตัญญูทันที โดยเริ่มต้นที่วจีที่แสนไพเราะที่สุด “แม่ครับ ผมรักแม่นะครับ ผมอยากให้แม่ได้สิ่งที่ดีที่สุดในโลก แม่สร้างพระสักหนึ่งองค์นะครับ เดี๋ยวผมจะนิมนต์พระอาจารย์ให้ไปรับปัจจัยที่บ้าน”
หนึ่งในหมื่น ที่รอดได้เพราะสร้างพระ
อานุภาพแห่งบุญจากการสร้างองค์พระธรรมกายประจำตัว ...ชายคนหนึ่งล้มป่วยลงอย่างกะทันหัน เมื่อภรรยาของเขานำตัวส่งโรงพยาบาล หมอบอกว่า “ให้ทำใจได้เลย หมดหวังแล้ว” เนื่องจาก เส้นโลหิตแตกในก้านสมอง เลือดคั่ง และเป็นจุดที่ผ่าตัดไม่ได้ ...หลังจากได้กัลยาณมิตร แนะนำให้สร้างองค์พระ ปรากฏว่า เขาหายได้อย่างอัศจรรย์ ทั้งๆที่ความหวังมีเพียง หนึ่งในหมื่นเท่านั้น
ชีวิตใหม่ของกระผม
ตัวของกระผม เหมือนกับถูกดูดเข้าไปรวมกับความสว่างนั้น ซึ่งมีความสว่างมากยิ่งกว่าพระอาทิตย์ยามเที่ยงวัน ร่างกายหายไป มีแต่ความปีติสุขจนเกินบรรยาย จนกระทั่งพระอาจารย์กล่าว สัพเพฯ... กระผมยังไม่อยากจะลืมตาเลย เมื่อลืมตาขึ้นมา ความสว่างภายในก็ยังอยู่แล้วค่อยๆจางหายไป แต่สิ่งหนึ่งที่ผุดขึ้นมาในใจของกระผมก็คือ “เราอยากบวชตลอดชีวิต”
