ทำไมคนจึงต่างกัน ?

สุภมาณพ โตเทยยบุตร พอนั่งเรียบร้อยแล้ว ได้ทูลถาม พระผู้มีพระภาคเจ้าดังนี้ว่า ข้าแต่พระโคดมผู้เจริญ อะไรหนอแล เป็นเหตุ เป็นปัจจัยให้พวกมนุษย์ที่เกิดเป็นมนุษย์อยู่ ปรากฏความเลวและความประณีต

พุทธสุภาษิตสะกิดใจ "การได้เกิดเป็นมนุษย์ เป็นของยาก"

พุทธสุภาษิตสะกิดใจ "บุญลาภดี บารมีจะเด่น" กิจฺโฉ มนุสฺสปฏิลาโภ การได้เกิดเป็นมนุษย์ เป็นของยาก มนุษย์ แปลว่า ผู้มีใจสูง หมายความว่า มีความคิดนึกความรู้สึกที่รับผิดชอบต่อตัวเอง รู้ว่าอย่างไรดี อย่างไรไม่ดี อยากทำความดี เกลียดกลัวความชั่ว ถือว่าส่วนนี้ เป็นสัญชาตญาณของมนุษย์ ซึ่งจะต่างจากสัตว์ดิรัจฉาน เพราะสัตว์ดิรัจฉานไม่มีอย่างนี้

จะเกิดอะไรขึ้นหากโลกนี้ไม่มีมนุษย์

มนุษย์คนเรานั้นล้วนเป็นเผ่าพันธุ์ที่ดำรงอยู่ที่มีอิทธิพลต่อโลกใบนี้สูงมากที่สุด อารยธรรมของมนุษย์เรานั้นครองโลกเพียงแค่ 1 หมื่นปีเท่านั้น ...

ครหิตชาดก ชาดกว่าด้วยลิงติเตียนมนุษย์

วานรทั้งฝูงเมื่อได้รู้ถึงพฤติกรรมของมนุษย์เช่นนั้นก็พากันติเตียน บ้างก็ชำระล้างหูของตน แล้วร่วมใจกันย้ายถิ่นฐานให้ไกลจากมนุษย์ เข้าไปในป่าลึกสุดๆ ของหิมพานต์

บุพกรรมใดตายไปเป็นเปรตโครงกระดูก

เปรต คือ อดีตมนุษย์หรือเทวดาที่เคยทำบาปหนักได้ชดใช้กรรมส่วนใหญ่ในมหานรก อุสสทนรก และยมโลกแล้วแต่ยังมีเศษกรรมอยู่ทำให้ต้องมาเกิดเป็นเปรตมีความทุกข์ทรมานแสนสาหัส

วันนี้วันที่สิบเอ็ดของการเข้าพรรษา : ธรรมชาติ

11 วันแล้วตั้งแต่วันเข้าพรรษา อ่านเรื่องเล่าวันเข้าพรรษา พระธรรมเทศนาโดยหลวงพ่อธัมมชโย ช่วงเข้าพรรษา ปีพ.ศ.2546 มาติดตามกันค่ะ ...

ศาสนาของจักรวาลแห่งอนาคต

ท่องสวรรค์ ตอน มารู้จักรุกขเทวากัน

รุกขเทวา คือ เทพที่สิงสถิตย์อยู่ที่ต้นไม้ใหญ่ เป็นทิพยวิมานที่มนุษย์ไม่สามารถมองเห็นได้ ส่วนมาก วิมานอยู่บนต้นไม้ใหญ่ มีใบดกหนา หากถูกมนุษย์ไปตัดทำลาย หรือถูกภัยธรรมชาติพัดทำลาย วิมานก็จะถูกทำลายไปด้วย รุกขเทวาก็ต้องไปแสวงหาวิมานใหม่

วันนี้วันที่ 62 นับจากวันเข้าพรรษา : พระนิพพานอยู่ในตัว

นับจากวันเข้าพรรษามา 62 วัน เหลือเวลาอีกไม่ถึงเดือนก็จะออกพรรษากันแล้ว พรรษานี้ได้ชื่อว่า พรรษาแห่งการบรรลุธรรม คำเต็มคือ บรรลุพระธรรมกาย

วิบากกรรมปาณาติบาต

สรรพชีวิตไม่ว่าจะเป็นคนหรือสัตว์ เมื่อเกิดมามีชีวิตอยู่บนโลกใบนี้แล้ว ย่อมมีความรักตัว กลัวเจ็บ กลัวตาย ด้วยกันทั้งสิ้น พูดได้ว่า ไม่มีใครเลยที่จะไม่กลัวตาย ไม่ต้องพูดถึงใครที่ไหนอื่นให้ไกลไป ดูแต่ตัวของเราเถิด เมื่อนึกถึงความตายขึ้นมาคราวใด ก็ให้รู้สึกหวั่นใจขึ้นมาคราวนั้น ที่เรากลัวตายนั้น ก็เพราะเหตุว่า เราไม่อยากพลัดพรากจากบุคคลและทรัพย์สมบัติอันเป็นที่รัก อีกทั้งกลัวเพราะไม่รู้ว่า เมื่อตายไปแล้ว จะต้องไปเจอกับอะไร ทุกข์ยากมากแค่ไหน