เวสสันดรชาดก ตอนที่ ๑๖ ( เชิญพระเวสสันดรกลับพระนคร )
ดูก่อนสุเมธดาบสจำเดิมแต่นี้ไป ท่านพึงบำเพ็ญทานบารมีข้อแรกให้เต็ม หม้อน้ำที่ควํ่าแล้ว ย่อมคายน้ำออก ไม่เหลือ ไม่นำกลับเข้าไปอีกฉันใด แม้ท่านเมื่อไม่เหลียวแล ทรัพย์ ยศ บุตร ภรรยาหรืออวัยวะน้อยใหญ่ ให้สิ่งที่เขาต้องการ อยากได้ทั้งหมด แก่ผู้ขอที่มาถึง กระทำมิให้มีส่วนเหลืออยู่ จักได้นั่งที่โคนต้นโพธิ์ ตรัสรู้เป็นพระสัมมาสัมพุทธเจ้า
กิจกรรมปล่อยปลา dmc.tv ประจำเดือน มิถุนายน 2553
วันที่ 26 มิถุนายน 2553 ที่ผ่านมา ทีมงาน dmc.tv ได้จัดกิจกรรม ปล่อยปลา 100 กิโลกรัม ที่วัดมะขาม จังหวัดปทุมธานี
ประมวลภาพ ปล่อยปลา เดือน ส.ค. 2553
เมื่อวันที่ 21 สิงหาคม 2553 ที่ผ่านมา ทีมงาน dmc.tv ได้จัดกิจกรรม ปล่อยปลา ที่วัดมะขาม จังหวัดปทุมธานี โดยพระอาจารย์ได้นำทุกคนนั่งสมาธิ กลั่นใจให้ใสบริสุทธิ์ เพื่อเป็นภาชนะรองรับบุญที่กำลังจะเกิดขึ้น
แนวคิดการบำเพ็ญบารมี_3
ถ้าเธอปรารถนาบรรลุพระโพธิญาณ เปรียบเหมือนหม้อน้ำที่ใครคนหนึ่งคว่ำปากลง น้ำก็ออกจากหม้อมิได้เหลืออยู่เลย มิได้รักษาน้ำไว้ในหม้อนั้น แม้ฉันใด เธอเห็นยาจกทั้งหลายทั้งที่เป็นชั้นต่ำ ชั้นกลาง ชั้นสูงก็ตาม จงให้ทานโดยไม่เหลือ เหมือนหม้อน้ำที่เขาคว่ำปาก ฉันนั้นเหมือนกัน
ขอเชิญเข้าร่วมกิจกรรมปล่อยปลากับ dmc.tv ประจำเดือนกรกฎาคม 2553
ขอเชิญร่วมกิจกรรมปล่อยปลา ของ dmc.tv เดือนกรกฎาคม ในวันเสาร์ที่ 24 กรกฎาคม 2553
อานิสงส์ขายเส้นผมทำบุญ
ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย เราไม่เล็งเห็นธรรมอื่นแม้สักอย่างหนึ่ง ที่เป็นไปเพื่อประโยชน์ใหญ่ เหมือนการประกอบกุศลธรรมอยู่เนืองนิตย์เลย
วัดพระธรรมกายสอนให้ทำบุญจนหมดตัวจริงหรือ ?..ถือว่าสอนผิดหรือไม่ ?
คำถามนี้ เรามาเปิดพระไตรปิฎกดูกันเลยดีกว่าว่าพระสัมมาสัมพุทธเจ้าท่านสอนอย่างไร จะได้ไม่มากล่าวหาว่าวัดพระธรรมกายบิดเบือนคำสอนอีก
ความตระหนี่เป็นภัยในวัฏฏะ
คนผู้ตระหนี่กลัวความยากจนจึงไม่ให้อะไรๆ แก่ผู้ใดเลย ความกลัวยากจนนั่นแหละ จะเป็นภัยแก่ผู้ไม่ให้ คนตระหนี่ย่อมกลัวความอดอยากข้าว ความกลัวนั่นแหละ จะกลับมาถูกต้องคนพาล ทั้งในโลกนี้และโลกหน้า
วัดภาวนาซานดิเอโก จัดงานบุญพิธีบูชาข้าวพระ
วัดภาวนาซานดิเอโก ประเทศสหรัฐอเมริกา ได้จัดงานบุญพิธีบูชาข้าวพระ และพิธีทอดผ้าป่าสามัคคีเพื่อสร้างวัดภาวนาซานดิเอโก
เวสสันดรชาดก ตอนที่ ๑ ( ปฐมเหตุ )
พระบรมโพธิสัตว์ได้ดำรงตนเป็นแบบอย่างนักสร้างบารมี ตั้งแต่ประสูติจากพระครรภ์ของพระมารดา ก็แบพระหัตถ์ออก และกล่าวกับพระมารดาว่า"เสด็จแม่ มีสิ่งใดให้ลูกได้ทำทานบ้าง" นี่..พระองค์เกิดมาเพื่อการนี้ เพื่อบ่มบารมีให้แก่รอบ ครั้นพระชนมายุได้เพียง ๘ ชันษา ประทับอยู่บนปราสาทตามลำพัง ทรงคิดที่จะบริจาคทานว่า "เราพึงให้หัวใจ ดวงตา เนื้อ เลือด และร่างกายที่มีอยู่ทั้งหมดนี้ หากใครมาขอเรา ให้เราได้ยิน เราก็จะพึงให้ด้วยความยินดี"
