โทษของการเห็นผิด

ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย เราไม่พิจารณาเห็นธรรมสักอย่างหนึ่ง ที่มีโทษมากเหมือนอย่างมิจฉาทิฎฐิเลย ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย โทษทั้งหลายมีมิจฉาทิฎฐิเป็นอย่างยิ่ง

อานิสงส์ให้ข้าวสุนัขกิน

พ่อค้าเห็นสุนัขแสดงอาการดีใจ ตนเองก็รู้สึกเบิกบานใจ จึงตั้งความปรารถนาว่า “เกิดภพใดชาติใด ด้วยบุญนี้ ขอให้ข้าพเจ้าพึงได้ข้าวสาลีอันสะอาดอย่างดี คลุกด้วยเนื้อมีรสอร่อยและน้ำมันเนย อีกทั้งขอจงเป็นปัจจัยให้ข้าพเจ้าได้บรรลุมรรคผลนิพพานด้วยเทอญ”

อานิสงส์ถวายอาหารบิณฑบาต

ด้วยกุศลกรรมที่ทำไว้นั้น ได้ไปบังเกิดบนสวรรค์ชั้นดาวดึงส์ ได้เป็นมเหสีของจอมเทพ ๑,๐๐๐ องค์ เมื่อกลับลงมาเกิด ก็ได้เป็นมเหสีของพระเจ้าจักรพรรดิถึง ๑,๐๐๐ ชาติ ต่อจากนั้นก็ได้เกิดเป็นมเหสีของพระราชาประเทศราช นับภพนับชาติไม่ถ้วน โดยพระนางไม่รู้จักทุคติเลย นี้ก็เป็นบุญพิเศษที่เกิดจากการถวายบิณฑบาตทุกวัน

อานิสงส์ถวายงา

เราได้เห็นพระพุทธเจ้าผู้ปราศจากธุลีกิเลส ผ่องใสไม่มัวหมอง ก็เลื่อมใส ทั้งที่ไม่ได้ตั้งใจถวาย ก็ได้ถวายทานอย่างกะทันหัน ผลแห่งบุญจึงสำเร็จอย่างน่าอัศจรรย์

วิบากกรรมใดทำให้ลูกไม่ชอบการสัมผัสตัว เช่น การโอบกอดแม้กับคุณแม่ ทั้งที่ลูกรักท่านมาก

ตัวลูกไม่ชอบการสัมผัสตัว แม้กับคุณแม่ของตนเอง เพราะชาติหนึ่งในอดีต ตัวลูกเกิดเป็นผู้หญิงมีทุกข์จากการครองเรือนมาก จึงได้หนีออกจากครอบครัวไปบวชเป็นแม่ชีโกนหัวแต่งชุดขาวเข้าวัด และได้รับคำอบรมสั่งสอนว่า ไม่ให้ยินดีในผัสสะหรือการสัมผัส

เนมิราชชาดก บำเพ็ญอธิษฐานบารมี (๑)

ในโลกแห่งความเป็นจริง มนุษย์ต่างแสวงหาความพอดี แต่เนื่องจากมีอวิชชามาบดบังดวงปัญญาไว้

ประเพณีการบวชพระ ขั้นตอนการบวชพระทำอย่างไร

การบวชพระเป็นประเพณีที่มีความสำคัญมากอย่างยิ่ง เพราะชายที่มีอายุครบ 20 ปี เป็นวัยที่เข้าสู่วัยผู้ใหญ่ ซึ่งจะต้องมีความรับผิดชอบในชีวิตของตนมากขึ้น ฉะนั้นจึงจำเป็นต้องมีความรู้ และเข้าใจความจริงของชีวิต

พระศรีอริยเมตไตรย์สัมมาสัมพุทธเจ้า ตอนที่ 35 อชิตพราหมณ์บรมโพธิสัตว์เห็นเทวทูตทั้งสี่

เมื่อพระศรีอริยเมตไตรย์สัมมาสัมพุทธเจ้าได้เสด็จลงมาบังเกิดบนโลกแล้ว พระองค์จะทรงมีพระนามว่า "อชิตพราหมณ์"

ธุดงค์ธรรมชัย-ชิตังเม...ชัยชนะที่ยิ่งใหญ่

เปิดบันทึกประวัติศาสตร์การสร้างบารมี ที่โลกต้องจารึกเป็นตำนาน เทวดากล่าวขานกันกึกก้อง มนุษย์ต่างแซ่ซ้องสรรเสริญ

พระศรีอริยเมตไตรย์สัมมาสัมพุทธเจ้า ตอนที่ 25 ยุคศิวิไลซ์อันน่าอัศจรรย์ (5)

สำหรับชีวิตการครองเรือนของคนในยุคนั้น ผู้หญิงที่มีอายุเข้าสู่ปีที่ห้าร้อย จะเริ่มคิดถึงการมีครอบครัวและเข้าสู่วัยแห่งการแต่งงาน