พระพุทธคุณ ตอน ผู้เป็นครูของมนุษย์และเทวา
พระสัมมาสัมพุทธเจ้าทรงได้พระนามว่า สตฺถา เทวมนุสฺสานํ คือ ทรงเป็นบรมครูของเทวดา และมนุษย์ทั้งหลาย เพราะตั้งแต่แรกที่ทรงสร้างบารมี พระองค์ทรงมีมหากรุณาธิคุณ ตั้งความปรารถนาที่จะนำพาสรรพสัตว์ทั้งหลาย ให้หลุดพ้นจากกองทุกข์ไปสู่พระนิพพาน
เบื้องหลังการออกแบบชีวิต
คุณค่าของชีวิต ที่คุณออกแบบได้ด้วยตนเอง มนุษย์เราเกิดมาไม่มีใครสมบูรณ์พร้อม เรายังต้องการจะก้าวไปสู่จุดที่สมบูรณ์มากกว่านี้ คือ จุดที่พร้อมด้วยสิ่งที่มนุษย์ทั้งหลายปรารถนา เป็นต้นว่า มีครอบครัวดี การงานดี ร่ำรวยเงินทอง สุขภาพแข็งแรง เฉลียวฉลาด สง่างาม ฯลฯ แต่ตราบใดที่เรายังไม่รู้จักศักยภาพของตัวเอง เราก็คงจะยังไม่สามารถก้าวไปถึงจุดหมายที่สมบูรณ์ได้
ดำรงตนบนหนทางสู่สวรรค์
มารดาบิดา หรือว่าญาติเหล่าอื่น ไม่พึงทำเหตุนั้นให้ได้ แต่จิตอันตั้งไว้ชอบแล้ว พึงทำเขาให้ประเสริฐกว่าเหตุนั้น
คนโง่ได้ยศก็ไม่เกิดประโยชน์
ผู้มีปัญญาทรามได้ยศแล้ว ย่อมประพฤติสิ่งที่ไม่เป็นประโยชน์แก่ตน ย่อมปฏิบัติเพื่อความเบียดเบียนตน และคนอื่น
ส่องธรรม ล้ำภาษิต : ตนได้ ผู้อื่นเสีย ก็ไม่พูด
การได้ประโยชน์เป็นสิ่งสำคัญ แต่มีบางถ้อยคำแม้เราได้ประโยชน์ก็ไม่ควรพูด ถ้อยคำที่ทำให้ผู้อื่นเดือดร้อน แม้เราจะได้ประโยชน์ก็ไม่สมควรพูด
อานิสงส์การถือธุดงควัตร (ภาคพิเศษ )ตอนที่ 10
หลังจากที่เจ้าหญิงสุมนาซึ่งเป็นพระภคินีของพระราชโอรสได้เสด็จไปเข้าเฝ้าพระสัมมาสัมพุทธเจ้าแล้ว พระนางก็ทรงทูลเล่าถึงเหตุการณ์อันน่าประหลาดใจเกี่ยวกับเด็กทารกทั้งสองคน หรือเด็กทารกที่เป็นพระราชโอรสกับเด็กทารกที่เป็นบุตรของนางสนมกำนัล
เนมิราชชาดก บำเพ็ญอธิษฐานบารมี (๖)
การประพฤติปฏิบัติธรรมด้วยการหมั่นทำใจหยุดใจนิ่งนี้จะนำความสุข และความบริสุทธิ์ให้บังเกิดขึ้นในชีวิต
โชโชโลซ่า ตอน "จิ๋ว แต่ แจ๋ว"
แต่ทว่า เมื่อไม่นานมานี้ ได้ปรากฏมีนิมิตหมายใหม่ เป็นอะไรที่ "อินเทรนด์" สุดๆ เพราะความแตกต่างที่พอกพูนสะสมมานับร้อยนับพันปี กำลังจะหลอมรวมเป็น "ความเหมือน" หนึ่งเดียว เพราะ ศูนย์ปฏิบัติธรรมเคปทาวน์ เซ้าท์แอฟริกา ได้จัดปฏิบัติธรรมพิเศษ รวมผู้คนจากสามสีผิว จำนวนสิบกว่าคน แม้จะจิ๋วแต่ก็แจ๋ว
มงคลที่ ๑๖ ประพฤติธรรม - เป็นมนุษย์สุดประเสริฐ
การได้เกิดมาเป็นมนุษย์นั้น เป็นของยากเหลือเกิน จะต้องมีกำลังบุญมากพอ ถ้ากำลังบุญน้อยๆ มาเกิดเป็นมนุษย์ไม่ได้ แต่ดูเหมือนว่า สิ่งที่ได้มาด้วยความยากลำบากนี้ เรามักใช้กันอย่างไม่ทะนุถนอม ใช้กันอย่างถล่มทลาย โดยไม่รู้คุณค่าของกายมนุษย์ ว่าสำคัญแค่ไหน
วิธุรบัณฑิตบําเพ็ญสัจจบารมี (2)
ชีวิตนี้น้อยนัก หมู่สัตว์ย่อมตาย แม้ภายใน ๑๐๐ ปี ถ้าแม้สัตว์เป็นอยู่เกิน ๑๐๐ ปีไปไซร้ สัตว์นั้นก็ต้องตายเพราะชราโดยแท้
