องคมนตรีเผย"ในหลวง"ทรงห่วงการศึกษา"พระ-เณร"พระราชทานทุนเพื่อพัฒนาศาสนาพุทธให้เข้มแข็ง

ฆ่าหั่นศพ

เรื่องของคนที่ผูกเวรกันมา ผลัดกันฆ่ากันตายมาแล้วหลายชาติ เจอกันเมื่อใด ฆ่ากันเมื่อนั้น ...วิญญาณที่ไม่มีบุญพอจะไปเกิด และหวงแหนในสมบัติ จึงต้องวนเวียนเฝ้าสมบัตินั้น ...สมบัติ ถ้าเป็นของเรา อย่างไรเสีย ก็ต้องเป็นของเรา ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานเท่าใด ...ชีวิตหลังความตาย ของคนที่ชอบทำบุญ กับคนที่ชอบทำบาป...อานิสงส์ของการถวายการนวด จับเส้น พระ-เณร...

แตนยักษ์ยึดโบสถ์ "พระ"ขยาด-ทิ้งร้าง

วัดพระธรรมกายแมนเชสเตอร์ จัดปฏิบัติธรรม ณ ไอ ออฟ แมน

วัดพระธรรมกายแมนเชสเตอร์ ประเทศอังกฤษ ได้จัดปฏิบัติธรรม ณ ร้านอาหารชบา ไทยครัวซีน ที่เกาะไอ ออฟ แมน (Isle of man)

เล่าเรื่อง พระเดชพระคุณหลวงปู่ฯ (12)

พระเดชพระคุณพระธรรมรัตนากร ผู้ช่วยเจ้าอาวาสวัดปากน้ำภาษีเจริญ เจ้าคณะเขตภาษีเจริญ ท่านเป็นพระอีกรูปหนึ่งที่บวชเรียนอยู่ที่วัดปากน้ำฯ ตั้งแต่ยังเยาว์วัย เมื่อครั้งอดีตยังเป็นสามเณร ท่านได้มีโอกาสอุปัฏฐากรับใช้ พระเดชพระคุณหลวงปู่วัดปากน้ำภาษีเจริญ พระมงคลเทพมุนี (สด จนฺทสโร) ผู้ค้นพบวิชชาธรรมกาย อย่างใกล้ชิด

เล่าเรื่อง พระเดชพระคุณหลวงปู่ฯ (7)

นึกให้เห็นดวงให้ได้ ถ้าใครหยุดใจได้จะปรากฏเป็นดวงใสแจ่มโตเท่ากับแก้วตา ขยายขึ้นโตก็เท่ากับ ดวงจันทร์ ดวงอาทิตย์ ใสสะอาดเหมือนเพชรไม่มีขนแมว โตเท่ากับแก้วตา นี่เป็นคำพูดของหลวงพ่อ พวกผมจำกันได้ ท่านจะพูดอย่างนี้เสมอๆและทำให้เราอยากปฏิบัติธรรม ผมก็ฝึกอย่างนี้

ตกบันไดพลอย (ได้) บุญ

เรื่องราวของหญิงสู้ชีวิต...เมื่อเธอแต่งงาน คิดว่าชีวิตคงจะสบายขึ้น เพราะสามีเป็นคนมีฐานะ มีรายได้ดี แต่เขากลับผลักภาระทุกอย่างในครอบครัวให้เธอ โดยไม่ช่วยเหลืออะไรเลย สุดท้าย เขาก็มีคนใหม่...ตอนที่แยกทางกัน เธอไม่เหลืออะไรเลย ไม่มีงานไม่มีเงิน...แต่ด้วยความสามารถ และไม่ยอมแพ้ เธอตั้งตัวได้อีกครั้ง...เมื่อได้เจอหมู่คณะ การทำบุญของเธอเป็น แบบ “ตกกระได้พลอย (ได้) บุญ” เป็นอย่างไร และเมื่อบุญนี้ส่งผล จะเป็นอย่างไร ติดตามรายละเอียดได้...ที่นี่...ที่เดียว

เสนอให้ ร.ร.ปริยัติธรรม เข้าระบบ

ประธานอนุกรรมการด้านพัฒนาคุณภาพ และมาตรฐานการศึกษาฯ เผยปัญหาครูในโรงเรียนปริยัติธรรม ไม่ได้เป็นข้าราชการ หรือลูกจ้างของรัฐ

พบชาวบ้านลงแขกทำนา-เกี่ยวข้าวหาเงินส่งพระ-เณรเรียน

อย่าตายฟรี ๆ

เวลาในแต่ละวันผ่านไปเร็วมาก เดี๋ยววัน เดี๋ยวคืนเผลอประเดี๋ยวเดียวก็ผ่านไปเป็นสิบ ๆ ปี ซึ่งคนส่วนใหญ่มักจะได้คิด หรือมีเวลาหยุดคิด ก็ตอนเจอมรสุมของชีวิตตอนหมดเรี่ยวหมดแรง ตอนแก่ ตอนป่วย หรือคิดได้ตอนใกล้จะตาย