眼镜后的悲伤眼

เธอได้ล้มป่วยด้วยโรคลูคิวเมีย (มะเร็งในเม็ดเลือดขาว) ปลายปี 2548 หมอบอกว่า เธอจะมีชีวิตอยู่ได้ไม่เกิน 1 สัปดาห์ เพราะ โรคของเธอมาถึงระยะสุดท้ายแล้ว สองสามีภรรยารู้สึกเศร้าเสียใจมาก ทางออกสุดท้าย เขานึกถึงเพื่อนชาวพุทธ คือ ตัวผม พร้อมกับส่งคำถามว่า “หากมีคนมาบอกว่าภายในสัปดาห์นี้คุณจะต้องตาย ชาวพุทธเขาเตรียมตัวกันอย่างไร”

在水灯节相逢

ลูกที่ถูกลืมและความทุกข์ที่ต้องยอมทนถึง 11 ปี กับเหตุอัศจรรย์ที่ทำให้แม่ลูกได้พบกันในวันลอยกระทง ชีวิตที่รุ่งเรืองด้วยอานุภาพแห่งบุญ และคำถาม ที่ 1 การเลี้ยงดูมารดา ไม่เคยโกรธที่ถูกทิ้ง จะได้รับอานิสงส์อย่างไร 2. บุพกรรมใดในวัยเด็กจึงลำบากมากต้องถูกกดขี่ข่มเหง ภายหลังชีวิตดีขึ้น เป็นเพราะผลบุญใด

不要迟疑

วันนั้นหลวงพ่อได้พูดถึงอานิสงส์การบูชาข้าวพระในวันอาทิตย์ต้นเดือน ว่ามีความสำคัญมาก ลูกรับจำและรับทำ จึงตั้งใจมาบูชาข้าวพระไม่เคยขาดเลย และเมื่อเวลามีบุญอะไรก็ตามที่หลวงพ่อบอก ลูกก็ทำทุกๆบุญ จนถึงปัจจุบันนี้ค่ะ

内心的表白

ลูกชายลูกเพิ่งจะอายุครบ 17 ปี เขาผูกคอตายเพราะเสียใจที่ผู้หญิงอเมริกันที่เขารักมีแฟนมาก ทั้งๆที่รู้ แต่ด้วยความรักเขาจึงไม่ถือ พอเด็กผู้หญิงไปกับคนโน้นคนนี้บ่อยเข้า ลูกชายก็หึง เพราะเขารักเดียวใจเดียว และเป็นรักครั้งแรก เขาหลงรักผู้หญิงคนนี้มาก เมื่อเด็กผู้หญิงทนความขี้หึงของลูกชายลูกไม่ไหว จึงไปบอกครู ครูที่โรงเรียนจึงสั่งห้ามไม่ให้สองคนนี้อยู่ใกล้กัน ห้ามไม่ให้คุยหรือติดต่อกัน ลูกชายของลูกเสียใจมาก และได้เก็บความรู้สึกนี้ไว้โดยไม่ปริปากบอกลูกและสามีเลย เขาตัดสินใจผูกคอตายในช่วงที่ลูกกลับเมืองไทย