浮城

ท่านได้มาบวชสามเณร 3 ครั้ง คือ ตอนอายุ 9 ปี 12 ปี และ 14 ปี และในการบวชสามเณรครั้งสุดท้ายนี้เอง ท่านได้ตัดสินใจอย่างแน่วแน่ที่จะอยู่ในเพศบรรพชิตตลอดชีวิต และท่านยังบอกอีกว่า “แม้จะอยู่รูปเดียวก็สามารถอยู่ได้ เมื่อบวชเข้ามาแล้วจะไม่กลับออกไปอีก เพราะมีมรรคผลนิพพานเป็นแก่นสาร จะไม่ว้าเหว่ เณรอยากอยู่ที่นี่ อยากบวชปฏิบัติธรรมเละอยากเผยแผ่พระธรรมคำสั่งสอนของพระสัมมาสัมพุทธเจ้า”

水牛的眼泪

我母亲是个华裔，以前都不信仰寺院。直到佛历2540年，母亲被判破产，且财产被没收了。所以我就请母亲去樯麦府打坐，回来后母亲能获得融资，奇迹般的还清了债务。自此母亲就信仰了寺院，母亲曾在这地区经营最大的卖牛、水牛肉生意，长达了三十年的时间，交易量最多的一天，能卖了三十至四十头牛。母亲的责任是下令宰杀牛只，几乎是在三十年里的每一天，但后来母亲也逐渐减少，到一天只卖七至八头牛。

夜叉

我的女儿目前已十四岁，从小我就带她到寺院，让她了解布施、持戒、打坐的事情。我并没有强迫她来，只是介绍她，要走正确的路而已。在佛历2548年中，女儿十三岁时，本来活泼健康的她，就忽然变得心情低落、有时眼睛好像睁不开，手发抖、不肯吃饭、不说话、问什么都不回答、有时只慢慢点头、反应缓慢，找不到原因。

CEO สายวิทย์, เด็กวิทย์พิศวง

我是当照顾病人的护士，跟泰国人相爱而结婚，且有了两个儿子，可是第二个孩子生下后，两个礼拜后就去世了。医生说他完全健康，不残障。可是他却是个高度活泼的孩子，就是在胎里一直转身，让脐带缠住身体，因缺氧而在胎里往生，所以只剩下我的长子而已。

我不伤心了

รุ่งเช้าลูกก็ได้เจออานุภาพของหลวงปู่สด คือ ลูกได้เช่าบ้าน 2 ชั้นในราคาเดือนละ 5 พันบาท เพื่อเปิดร้านขายของ วันนั้นเป็นวันที่เจ้าของบ้านจะมาเก็บค่าเช่า แต่ลูกรู้ดีว่าขณะนี้ในตู้เซฟมีเงินอยู่เพียงพันกว่าบาทเท่านั้น แต่ในใจนั้นก็นึกถึงหลวงปู่ และท่องสัมมาอะระหัง นึกในใจว่า “หลวงปู่ช่วยด้วย” แล้วจู่ๆเจ้าของบ้านก็

你的方法比较慢，我的比较快

ท่านได้เคยพบกับหลวงปู่วัดปากน้ำ ซึ่งหลวงปู่ท่านได้พูดว่า “ของท่านนะมันช้า เอาของเราดีกว่า” แล้วท่าน (หลวงปู่วัดปากน้ำ) ก็สอนภาวนาให้หลวงลุง

能痒不能痛

在十一个弟妹中，我母亲排行老大，母亲很会念书。她每年都考第一名，可是只能念到小学四年级，就必要来帮忙家里耕田，为了赚钱给弟妹们念书。当母亲十八岁时就跟父亲结了婚，当时外婆刚产下最后一胎没多久就往生了。因母亲是大姐，所以就必要负起照顾弟妹们的责任。

女生的力量

พอลูกสาวถึงวัยได้เข้าเรียน ครูก็ถามว่า “พ่อแม่อยู่ด้วยกันหรือหย่าร้าง?” ลูกจึงถามกับสามีว่าตกลงเธอจะเอายังไง เขาพูดว่า “ ถ้าเธอเจอใครที่ดี เธอก็ไป แต่ถ้าฉันเจอใครที่ดี ฉันก็ไปก่อน” คำพูดประโยคนี้กระเทือนใจลูกอย่างรุนแรง ทำให้ลูกตัดสินใจเลิกกับเขาเด็ดขาดนับจากบัดนั้น

来自八萨河的讨债枪手

ชีวิตการต่อสู้ของลูกกำพร้าที่พ่อแม่มาตายตั้งแต่แบเบาะ ...อุบัติเหตุสุดสยองที่เกี่ยวข้องกับกรรมในอดีตชาติ อบายมุข..มือปืน. คำอธิษฐาน และการบวช กับคำถาม 1. บุพกรรมใดที่ทำให้เข้าไปสู่อบายมุขต่างๆ 2. บุญอันใดทำให้ได้บวชกับหมู่คณะที่วัดพระธรรมกาย

เด็กไทยยุคไฮเทค

บ่อยครั้งลูกนึกยอมแพ้และไม่ เข้าใจว่าทำไมยิ่งสร้างบุญ ชีวิตยิ่งตกต่ำจนไม่เหลืออะไรเลย รู้สึกมืดมนไปหมดเหมือนกับท้องฟ้าที่ดำสนิท แม้ลูกท้อแท้อย่างถึงที่สุดแต่ก็ยังไม่ยอมพ่ายแพ้ต่อชะตากรรม และเลือกที่จะสู้ตาย เปลี่ยนความท้อแท้เป็นความท้าทาย สุดท้ายลูกก็พบว่าวิธีแก้ไขความท้อแท้ที่ดีที่สุด คือ เลิกคิดถึงมัน และปลุกกำลังใจให้ลุกโชติช่วงขึ้นขึ้นมาแล้วมุ่งหน้าทำบุญต่อไป ด้วยความเชื่อมั่นว่าสักวันบุญจะต้องส่งผลอย่างแน่นอน