เด็กไทยยุคไฮเทค

บ่อยครั้งลูกนึกยอมแพ้และไม่ เข้าใจว่าทำไมยิ่งสร้างบุญ ชีวิตยิ่งตกต่ำจนไม่เหลืออะไรเลย รู้สึกมืดมนไปหมดเหมือนกับท้องฟ้าที่ดำสนิท แม้ลูกท้อแท้อย่างถึงที่สุดแต่ก็ยังไม่ยอมพ่ายแพ้ต่อชะตากรรม และเลือกที่จะสู้ตาย เปลี่ยนความท้อแท้เป็นความท้าทาย สุดท้ายลูกก็พบว่าวิธีแก้ไขความท้อแท้ที่ดีที่สุด คือ เลิกคิดถึงมัน และปลุกกำลังใจให้ลุกโชติช่วงขึ้นขึ้นมาแล้วมุ่งหน้าทำบุญต่อไป ด้วยความเชื่อมั่นว่าสักวันบุญจะต้องส่งผลอย่างแน่นอน

รักต้องสู้...เพราะเรายังมีศูนย์กลางกายอยู่

เขาโมโหมากจนหยิบปืนมาจ่อที่ลำคอด้านซ้ายและพูดว่า..มึงอยากตายใช่มั้ย..ลูกนึกว่าเป็นการล้อเล่นซึ่งปกติเขาชอบเล่นปืนอยู่แล้ว และแล้วสิ่งที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น.....เขายิงลูกจริงๆ ลูกรู้สึกเหมือนตัวลูกกำลังลอยเคว้งคว้าง รอบตัวมืดไปหมดจนไม่สามารถขยับตัวได้ ไม่รู้สึกเจ็บ

善恶参半

ทุกครั้งที่ลูกไปทำบุญบูชาข้าวพระและบุญใหญ่ที่วัด ลูกจะอธิษฐาน “ขอให้มีบ้านพร้อมที่ดิน และมีรถยนต์ 1 คัน” ต่อมาในปี 2545 อยู่ๆ คุณตาก็ได้ซื้อรถยนต์ให้ลูก 1 คัน โดยที่ลูกไม่เคยเอ่ยปากขอเลยค่ะ และลูกได้รับมรดกจากแม่บุญธรรม เป็นบ้านพร้อมที่ดินค่ะ ลูกจึงสมหวังในคำอธิษฐานทุกอย่าง ลูกจึงเชื่อมั่นในบุญสุดๆ เลยค่ะ

罗城

“ ผมนี่แหละ..ต้องเป็นผู้มาฟื้นฟู บูรณะ และรักษาเมืองโบราณแห่งนี้ไว้ ให้เป็นสมบัติของพระศาสนาสืบไป ” เพราะผมเชื่อเหลือเกินว่า เวียงลอ คงเคยเป็นเมืองที่มีความรุ่งเรืองทางพุทธศาสนาเป็นอย่างมาก เพราะผืนดินแห่งนี้ แม้จะเป็นเพียงตำบลเล็กๆ แต่กลับมีวัดมากถึง 10 กว่าวัด

内心的表白

ลูกชายลูกเพิ่งจะอายุครบ 17 ปี เขาผูกคอตายเพราะเสียใจที่ผู้หญิงอเมริกันที่เขารักมีแฟนมาก ทั้งๆที่รู้ แต่ด้วยความรักเขาจึงไม่ถือ พอเด็กผู้หญิงไปกับคนโน้นคนนี้บ่อยเข้า ลูกชายก็หึง เพราะเขารักเดียวใจเดียว และเป็นรักครั้งแรก เขาหลงรักผู้หญิงคนนี้มาก เมื่อเด็กผู้หญิงทนความขี้หึงของลูกชายลูกไม่ไหว จึงไปบอกครู ครูที่โรงเรียนจึงสั่งห้ามไม่ให้สองคนนี้อยู่ใกล้กัน ห้ามไม่ให้คุยหรือติดต่อกัน ลูกชายของลูกเสียใจมาก และได้เก็บความรู้สึกนี้ไว้โดยไม่ปริปากบอกลูกและสามีเลย เขาตัดสินใจผูกคอตายในช่วงที่ลูกกลับเมืองไทย

当功德没就破产

ครอบครัวของผมอยู่ในระดับเศรษฐีต้นๆ ของเถาหยวน ผมมีเงินสดผ่านเข้ามาเป็นสิบๆล้าน แต่ไม่เคยเหลือ ยิ่งได้มากก็ยิ่งมีทางออกไปมาก ผมมีรถสปอตรุ่นใหม่ๆ ราคา 5-6 ล้านขับ นาฬิกาข้อมือราคาถูกสุดเรือนละหนึ่งแสน กิจการน้ำเมาของผมรุ่งเรืองอยู่ 5-6 ปีก็ซบเซาลง กิจการมูลค่าพันกว่าล้าน พังทลายหายไปจนหมดเกลี้ยงไม่มีเหลือ

我爱你

อยู่ๆ สามีก็ได้เอ่ยกับลูกว่า สภาพร่างกายเขาไม่ไหว..แย่มากแล้ว อย่ายื้อชีวิตของเขาไว้อีกเลย ก่อนเขาตาย เขาอยากทำบุญใหญ่สักครั้งหนึ่งในชีวิต จึงได้ขอเงินทำบุญกับลูก เพื่อเป็นประธานรองกฐินปี 2549 หลังจากที่สามีเสียชีวิตไปแล้ว 5 เดือน เมื่อขายได้ลูกจึงตัดใจทำบุญ (น่าจะได้ทำตอนที่มีชีวิตอยู่เพราะว่าผลของบุญนั้นต่างกัน)

不要迟疑

วันนั้นหลวงพ่อได้พูดถึงอานิสงส์การบูชาข้าวพระในวันอาทิตย์ต้นเดือน ว่ามีความสำคัญมาก ลูกรับจำและรับทำ จึงตั้งใจมาบูชาข้าวพระไม่เคยขาดเลย และเมื่อเวลามีบุญอะไรก็ตามที่หลวงพ่อบอก ลูกก็ทำทุกๆบุญ จนถึงปัจจุบันนี้ค่ะ

我们的车是天界的宝车

คนขยันที่ทำมาหลายอาชีพแต่ไม่รุ่ง ...หญิงผู้ไม่อิ่มในการทำบุญ ...พี่น้องร่วมสาบานที่รักกันยิ่งกว่าพี่น้อง แม้ความตายก็มิอาจพราก ...การคบคนพาลที่เกือบพาไปหาผิด ดีที่กลับตัวทัน ...กับประโยคของหลวงพ่อที่ว่า เงินในบาตรเป็นของเรา แต่เงินในกระเป๋านั้นไม่ใช่เป็นอย่างไร และคำถาม 1. เหตุใดข้าพเจ้าจึงไปยุ่งเกี่ยวกับอบายมุขมีเพื่อนไม่ดี และเพราะบุญอะไรทำให้ข้าพเจ้าไม่ตกต่ำอย่างเพื่อนๆ 2. บุพกรรมใดภรรยาของข้าพเจ้า จึงเส้นอักเสบทำให้นั่งสมาธิได้ไม่นาน จะมีวิธีแก้ไขอย่างไร...

我想为你做每件事

ต่อมาในปี2532 เขาได้หย่าขาดจากภรรยาเรียบร้อย แล้วพาลูกไปเที่ยวอเมริกาอีกครั้ง หลังกลับจากอเมริกา เขาก็พาลูกนั่งรถไปดูคฤหาสน์หลังใหญ่ ซึ่งตั้งอยู่บนพื้นที่ขนาด 24 ไร่ ในย่านที่ไม่ห่างไกลจากเมืองหลวงของประเทศเบลเยี่ยม ขณะเดินชมคฤหาสน์เขาก็เปรยๆ กับลูกว่า “บ้านหลังใหญ่ขนาดนี้ ผมไม่ได้สร้างไว้เพื่ออยู่คนเดียวหรอกนะ”